Lelie

Het geslacht lelie (Lilium) telt ongeveer honderd soorten. De meeste zijn inheems in Noord-Amerika, delen van China en Europees Azië. Binnen het sortiment hybriden worden onderscheiden: Amerikaanse hybriden (hiervan hebben de bloemen kenmerken van de Turkse lelie (Lilium martagon), Longiflorum-hybriden (met kenmerken van Lilium longiflorum), Aziatische hybriden (waarvan het merendeel voor potplanten en de snijbloemencultuur geschikt is), Martagon-hybriden (met bloemen, die lijken op de Turkse lelie, maar het zijn nakomelingen van Lilium martagon en Lilium hansonii) en Aurelia-hybriden (met trompetvormige bloemen, de meeste hiervan geuren sterk) en ten slotte de Oosterse hybriden (allemaal nakomelingen van lelies uit het oosten van Azië). Binnen deze groepen wordt onderscheid gemaakt in de stand van de bloem ten opzichte van de stengel. Zo zijn er met opstaande, zijwaarts gerichte en hangende bloemen, trompetvormige, schaalvormige, teruggeslagen en stervormige bloemen te onderscheiden. De leliebol is een naakte bol. Daarom ook mag een leliebol nooit te lang boven de aarde staan. Een leliebol heeft over elkaar liggende schubben. Het is een geschubde bol. De schubben bestaan uit vlezige bladdelen. Dit in tegenstelling tot de bol van een ui, die uit vlezige, om elkaar heen vallende rokken bestaat. Bovendien maken maken echte bollen wortels vanuit de basis van de bol. Lelies maken ook wortels aan het stengeldeel boven de bol, voor zover die in de grond zit. Leliebollen worden geplant op een diepte van tien tot vijftien centimeter. De lelie verlangt een goed humeuze en doorlatende grond. Leliebollen houden van een koele voet en een warm hoofd. Belangrijk is te weten of de te planten lelie vóór de winter loof maakt of erna. Lelies die loof maken voor de winter, worden in augustus - september geplant. Lelies die nà de winter loof maken, worden later in de herfst geplant of vroeg in het voorjaar. Dek deze laatste categorie leliebollen na het planten altijd af tegen vorst.