Cyclaam

Alle cyclamen behoren tot het geslacht van de Primulaceae. De naam cyclaam is afgeleid van het het Grieks woord kuklos, dat cirkel betekent. Zowel de afgeplatte knol als de groeiwijze van de plant is cirkelvormig. In het Middellandse-Zeegebied komen Europese soorten van de cyclaam, Cyclamen europaeum, in het wild voor. Verder weg in Perzië groeit Cyclamen persicum. Afstammelingen van de laatste zijn voornamelijk als potplant in cultuur. In hoofdzaak worden drie soorten onderscheiden voor tuinbeplanting: Cyclamen europaea, Cyclamen neapolitanum en Cyclamen coum. Bij alle genoemde soorten komen de kleuren wit, roze, violetpurper en bijna rood voor. Cyclamen europaeum en Cyclamen coum bloeien vanaf december tot en met maart. Cyclamen neapolitanum (synoniem: Cyclamen hederifolium) bloeit al vanaf oktober en gaat door tot eind december. Het is een wat vreemd gezicht als deze cyclamen staan te bloeien. Immers, in december bloeit er bitter weinig in de tuin. Zo'n plek met in bloei staande planten valt dan dus extra op. Cyclamen zijn goed te combineren met nieskruid, primula's, longkruid (Pulmonaria) en bloembollen. Alleen Cyclamen neapolitanum bloeit, voordat er blad aankomt. De andere soorten bloeien, nadat er blad aanzit. De bloemen van de tuincyclaam zijn veel kleiner dan van de huiscyclaam, nl. 1 - 2 cm. Alle cyclamen hebben een kenmerkende zilverachtige, witte tekening op de bladeren. Het blad is omgekeerd hartvormig van vorm. Het blad blijft in de winter aan de plant. De planten groeien het beste op kalkrijke grond. Omdat de knollen zich na elke bloei omhoog werken, is elk jaar een afdekking met nieuwe grond nodig. Compost of verteerde bladaarde, waaraan een flinke hoeveelheid kalk is toegevoegd, zorgt elk jaar voor een 'bloeifeestje' in het late najaar. Aan het einde van de bloei krullen de bloemstengels zich om in de richting van de grond. Na enige tijd breken de zaaddozen open en wordt het minuscuul fijne zaad over de grond verspreid.